‘Ze heeft het eindresultaat nog kunnen zien’

Het moment dat de mal genoeg was uitgehard en de handen er voorzichtig uitgehaald mochten worden, was emotioneel. Eén voor één lieten ze haar hand los. Eerst de dochter, toen de zoon en uiteindelijk ook de echtgenoot. Die symboliek van het loslaten is heel intens. Ineens kwam daar het besef van hoe het straks zou zijn. Straks, wanneer ze haar voorgoed zouden moeten loslaten. Hun moeder. Zijn vrouw. En dat kwam binnen. Niet alleen bij hen, maar ook bij mij.

Herinnering voor later

Ik weet nog precies het moment dat ik gebeld werd door de beste vriendin van deze ongeneeslijk zieke vrouw. Hun beider gezinnen waren nauw met elkaar verbonden. Hun mannen waren bevriend en de kinderen van de zieke vrouw hadden veel steun aan haar kinderen. Zij wilde dit gezin nog zó graag een waardevol cadeau schenken. Een herinnering voor later, die nu gemaakt kon worden nu het gezin nog compleet was. Kon ik daarvoor zorgen? En alhoewel het voor mij een heel drukke periode was, het was bijna zomervakantie en ik was mijn andere opdrachten net aan het afronden, zei ik dat ik met alle liefde tijd wilde vrijmaken om aan haar verzoek tegemoet te komen.

Nooit meer overdoen

Ik heb meteen een afspraak gemaakt en niet veel later arriveerde ik in de hospice waar de vrouw lag. Alhoewel ze erg ziek was, wilde ze nog alles uit het leven halen met haar gezin, herinneringen maken. Ze was dan ook heel ontroerd door dit cadeau van haar vriendin. De casting deden we in de tuin van de hospice. Iedereen had er zin in. We bekeken eerst wat de beste houding voor elk van hen was. Vooral wanneer je met meerdere mensen bent, moet je je soms in allerlei bochten wringen, en dat moet wel vol te houden zijn. Daar neem ik dan ook altijd ruim de tijd voor. Het resultaat is immers een beeld voor altijd van een gezin in een samenstelling die nu nog compleet is. Zoiets kun je nooit meer overdoen.

Niet konden missen

Terwijl ze met elkaar in de emmer verbonden stonden, werden er grapjes gemaakt en dierbare herinneringen opgehaald. Ik vind het altijd heel bijzonder om daarvan getuige te mogen zijn. De verhalen te horen van deze twee kinderen, jongvolwassenen, die beiden studeerden en nog thuis woonden, en hun moeder nog helemaal niet konden missen. De liefde te zien tussen de man en de vrouw en hun gezin. Ik nam me voor om alles in het werk te stellen om het beeld af te krijgen voordat deze echtgenote en moeder zou overlijden. Toch hield ik er ook rekening mee dat ze de onthulling van het beeld niet meer zou meemaken. Daarom werd de casting gefilmd en wilde ik ook beelden maken van hoe ik het beeld straks zou gaan ontmallen. Op die manier kon ik haar op korte termijn al een compilatie laten zien van het onbewerkte resultaat.

Onthulling

Gelukkig hebben ze echt alles nog samen kunnen doen: de kleuren en de onderplaat van het beeld hebben ze samen uitgekozen. En terwijl ik alles in het werk stelde om het beeld zo snel mogelijk af te krijgen, maakte het gezin plannen voor de onthulling. Het moest écht een feest worden met champagne en een confettikanon om het leven te vieren. Er werden veel mensen uitgenodigd en de onthulling zou plaatsvinden in de prachtige tuin van de hospice. Helaas liep het allemaal anders: de nacht voor de onthulling ging de vrouw hard achteruit. De onthulling van het beeld ging wel door, maar zou op haar eigen kamer plaatsvinden. Alleen haar gezin en haar beste vriendin met haar partner, die haar dit beeld cadeau hadden gedaan, zouden hierbij aanwezig zijn. Gelukkig heeft ze het nog wel bewust kunnen meemaken. Het beeld stond op een tafeltje naast haar bed. Haar man bij het hoofdeind. Haar kinderen ieder aan een kant van het bed, elk met een hand van hun moeder in hun eigen handen. De hele kamer was gevuld met emotie. Toen het doek van het beeld werd afgehaald, schoot iedereen dan ook vol, en ook ik kon het niet drooghouden. Dit raakte me, en het voelde heel intens en bijzonder dat ik daarbij mocht zijn. Twee dagen later overleed ze.

Het gezin gaf mij toestemming om hun verhaal te delen, omdat ze hopen dat ze er anderen mee kunnen inspireren. Pak de herinneringen die je nog met elkaar kunt maken. En maak een herinnering die blijvend en tastbaar is. Dat is zó waardevol!

Zó waardevol

Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’

Ervaring van een blije klant

Jennifer, wat een mooi kunstwerk heb je ervan gemaakt. Een herinnering voor altijd aan een geweldig sterke vrouw die alles heeft gegeven. Ik hoop dat nog vele mensen van dit prachtige werk mag voorzien. Dankjewel mooi mens, want dat ben je. Je kunstwerk heeft een mooie plek op de kast zodat je hem goed kan zien. Bedankt!