Een tastbaar geboortecadeau

Tien kleine vingertjes. Tien minuscule teentjes. Perfect gevormd. Maar ook verstild. Aan de oneerlijke strijd die Sofia de vijf dagen na haar geboorte moest voeren, was een einde gekomen. Een klein meisje dat zó gewenst was, maar voor wie het leven nooit tot bloei zou komen. Hoe fijn was het dat ik voor haar intens verdrietige ouders toch nog een tastbare herinnering mocht maken aan hun prachtige dochtertje.

Dankzij de broer en schoonzus van de mama van Sofia werd ik ingeschakeld voor een casting. Ze wilde papa en mama een geboortecadeau geven. Wat een mooi gebaar! Een geboortecadeau dat weergeeft hoe trots de ouders op hun dochtertje mogen zijn. Een geboortecadeau dat voor altijd en tastbaar is.

Vijf dagen tussen hoop en vrees

Het was nog net op tijd en de dag voor de uitvaart ben ik naar hen toegegaan. Op het roze babykamertje van Sofia vond de casting plaats. En terwijl papa en mama Sofia in alle rust verzorgden, haar kleertjes uitdeden zodat deze tijdens de casting niet vies werden en haar handjes en voetjes insmeerden met olie, vertelden ze wat er was gebeurt. Over de heerlijke zwangerschap, de plotselinge bevalling na 37 weken omdat mama zwangerschapsvergiftiging kreeg, de complicaties die optraden tijdens de bevalling, de reanimatie van Sofia en hoe het kleine meisje meteen van het ziekenhuis van Beverwijk naar Zwolle werd overgebracht. Over vijf dagen leven tussen hoop en vrees. Dagen waarin ze voortdurend ‘aan’ hadden gestaan omdat het bergafwaarts ging met Sofia en hoe hun dochtertje na vijf dagen in de armen van mama gestorven was. Eindelijk hoefde Sofia niet langer te strijden. Het strijden van Sofia was gestopt. Eindelijk had ze rust. Ze vertelden hoe ze met hun Maxi Cosi door de voordeur van het ziekenhuis naar binnen waren gegaan en via het mortuarium weer waren vertrokken. Met Sofia in de Maxi Cosi. Niet warm toegedekt onder het mooie dekentje dat ze daarvoor speciaal hadden gekocht, maar bedekt met cool packs om haar lichaampje zo koud mogelijk te houden.

Trots

En ondanks die verdrietige verhaal was de casting niet alleen maar intriest, maar werden er ook mooie verhalen aan Sofia verteld over hoe papa en mama elkaar ontmoet hadden. Ik zag de trots voor hun kindje in de ogen van de ouders, en als je het zelf niet hebt meegemaakt, is het bijna niet voor te stellen dat je op zo’n moment zelfs vreugde kunt voelen. Het was heel fijn en intiem. Totaal niet geforceerd en gehaast, maar eerder alles in slow motion. Alles mocht er zijn: vreugde, tranen en boosheid, allemaal uit liefde voor hun kindje.

Nog mooier dan verwacht

Weken later was de onthulling van het beeld van Sofia’s handje en voetje. Het eindresultaat was nog mooier dan papa en mama zich hadden kunnen voorstellen. Ze hadden geen idee wat ze konden verwachten, maar dit overtrof alles. Het gemis zal altijd blijven, maar met deze tastbare herinnering is er weer een stukje van Sofia terug in hun leven. Hoe mooi en bijzonder is het dat ik dankzij de ervaring van het overlijden van mijn eigen zoontje, dit nu ook kan en mag betekenen voor andere ouders. Dat is onbetaalbaar.

Zó waardevol

Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’

Ervaring papa en mama van Sofia

Toen jij binnenkwam, voelden we meteen die rust. Een rust die we al dagen niet hadden gevoeld. Je ging mee in onze sfeer. En doordat je vertelde over het verlies van je eigen zoontje, voelden we ons ook echt begrepen. Jij wist wat wij voelden. Dat maakte de casting tot een heel bijzonder moment. Ja, bijna een gelukzalig moment. Al dagen hadden we het gevoel dat er een donkere, boze wolk boven ons hing, maar nu zaten we weer even op die roze wolk. Zelfs de zon begon op dat moment te schijnen. Dat voelde heel fijn. Dankjewel Jennifer!