‘Twee dagen later overleed hij’

Bij het afscheid wenste ik hem een laatste goede reis, want we wisten allebei dat we elkaar nooit weer terug zouden zien. Ik beloofde hem dat ik over een uurtje een filmpje zou sturen van hoe de afdruk uit de mal was gekomen. Op die manier kon hij zich toch nog een beetje een voorstelling maken van het eindresultaat. Het was de allerlaatste herinnering die hij met zijn gezin heeft gemaakt. Twee dagen erna overleed hij.

Nog mooie herinneringen te maken

Als je weet dat een dierbare niet lang meer te leven heeft, is het zó waardevol om nog mooie herinneringen te maken samen. Dat besefte het gezin van deze man ook en ze pakten dan ook alles aan om nog mooie momenten met elkaar te vieren. Zo hadden ze onlangs nog tatoeages laten zetten die hen voorgoed met elkaar verbond.

Tastbare herinnering

De oudste dochter wilde echter ook nog een andere tastbare herinnering aan haar vader en besprak dit met haar tante. Via een uitvaartondernemer, die mijn werk kent, waren de tante en de dochter bij mij terechtgekomen. Ze bezochten me in mijn atelier en ik heb hen uitgelegd hoe een casting in zijn werk gaat. Het idee was om de handen van alle leden van het gezin, dus vader, moeder en de drie kinderen, vast te leggen in een beeld. Omdat de vader erg ziek was en niet vervoerd kon worden, sprak ik af dat ik de volgende dag bij hen op locatie zou komen om de casting te doen.

Verbinding

De volgende ochtend trof ik de moeder, de tante en de drie kinderen aan het ontbijt. Het gezin bewoonde op dat moment de bovenverdieping van hun woning. Ze zaten middenin een verbouwing en beneden was alles gestript. De vader was nog even bezig in de badkamer en dat gaf mij de gelegenheid om alvast een beetje kennis te maken met de andere gezinsleden terwijl ik mijn spullen klaarzette. Ik vind het belangrijk om een stukje verbinding te zoeken, omdat je toch samen iets heel bijzonders gaat creëren. De vader was ondertussen ook binnengekomen, en ook met hem heb ik rustig kennisgemaakt en bekeken wat de mogelijkheden waren. Terwijl hij op de bank lag, hij was te ziek om te zitten, zorgde ik dat de emmer waarin het materiaal voor de mal gegoten zou worden vlak bij hem stond, zodat het voor hem niet te belastend zou zijn. Zijn vrouw en drie kinderen hurkten eromheen en vijf handen werden in elkaar gevouwen. Ondertussen maakte de tante van de kinderen foto’s van wat er gebeurde en zorgde ze ervoor dat de hond van het gezin bij de emmer weggehouden werd. Er gaan enkele minuten overheen voordat het materiaal genoeg is uitgehard en iedereen stond in een wat ongemakkelijke positie. De hond kwam af en toe kijken wat er allemaal gebeurde. Door verhalen en herinneringen op te halen, was het toch een heel mooi moment. Een laatste herinnering aan een intiem moment met elkaar.

Wat voor hen goed voelt

Doordat ik vanwege corona mijn werk tijdelijk moest neerleggen, duurde het een paar maanden voordat ik de echtgenote en de oudste dochter weer ontmoette. Ze kwamen langs in mijn atelier om de kleur van het beeld en de onderplaat uit te kiezen. Een dergelijke keuze kan voor sommige mensen best moeilijk zijn en daarom neem ik daar ook altijd alle tijd voor. Ik vind het belangrijk dat het voor hen goed voelt. Het moet een beeld worden waar men troost uit kan halen en daarom moet je dit soort dingen in alle rust doen. Dit gezin koos er ook voor om wat as te verwerken in de pols van het handenbeeld van man en vader.

Toen het beeld af was, waren de coronamaatregelen nog van kracht. Meestal doe ik de onthulling hier in mijn atelier, en dan het liefst voor alle betrokken. Vanwege het coronavirus, wat inmiddels zijn intrede in Nederland had gedaan, kon ik echter niet vier mensen tegelijk ontvangen en daarom hebben we de onthulling bij hen thuis gedaan. De verbouwing was inmiddels achter de rug en de benedenverdieping werd weer bewoond. Vader was er niet meer, maar er hing een mooie foto van hem aan de muur.

Dat is zó mooi om te doen

Ik had een grote sokkel meegenomen om het beeld op te zetten, zodat de moeder, de beide dochters en de zoon (én de hond) er allemaal goed omheen konden staan. De oudste dochter kreeg de eer om het kleed eraf te halen en het beeld te onthullen. Het is altijd zó bijzonder om te zien hoe ieder daar een eigen manier van emotie bij heeft. De zoon was bijvoorbeeld heel stil, hij vond het confronterend en bijzonder, terwijl de dochters vooral vol bewondering waren en het beeld meteen aanraakten. En de moeder; zij hield zich sterk voor haar kinderen, gaf haar zoon een knuffel en voelde samen met haar dochters aan het beeld. Ze waren zichtbaar tevreden met het eindresultaat. Wat een mooi en warm gezin, mensen met respect voor elkaar. Ieder mocht rouwen op zijn of haar eigen manier. Ik heb hun verhaal mogen vormgeven. Dat is zó mooi om te doen. Dat raakt me echt. Elke keer weer.

Zó waardevol

Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’

Ervaring van een blije klant

‘Wat een pracht. Tot tranen toe geroerd!’