‘Mag ik dan bij jou’

Ik krijg nóg kippenvel als ik terugdenk aan dat ene moment: het beeld van dat kleine meisje dat staand naast de kist, met haar handje in de verstilde hand van haar oma ‘Mag ik dan bij jou’ zong. Daar, gewoon tijdens de casting, met dat tedere stemmetje dat door de verder doodstille kamer schalde. Dat was zó ontroerend!

Een tastbare herinnering

Een dag daarvoor was ik gebeld door een uitvaartondernemer die mijn werk op een uitvaartbeurs had gezien. Zij zat op dat moment bij de dochters van een oudere dame die, na een ziekbed, was overleden. De dochters wilden graag een beeld laten maken van de handen van hun moeder. Zoals altijd hield ik nog wel even een slag om de arm. Soms is de huid van de overledene namelijk te teer en te kwetsbaar om een casting te doen en als ik daar vooraf niet voor gewaarschuwd heb, moet ik de familie onnodig teleurstellen. Maar gelukkig was daar bij deze mevrouw geen sprake van. De familieleden hadden zelfs vaak de handen van hun moeder en oma vastgehouden waardoor er geen sprake was van stijfheid.

Mooie verrassing

Al meteen bij binnenkomst voelde ik de warmte van deze hechte familie. Samen met de uitvaartondernemer liep ik naar binnen. De kleindochter en een van de dochters, de tante van het meisje waren op dat moment in de kamer aanwezig.

De kist stond in een hoek van de kamer, de muur vol met prenten die de kunstzinnige dame tijdens haar leven had geschilderd. Ook aan een tafel vol lievelingsdingen van deze mevrouw kon je zien dat ze van het leven hield. Terwijl ik mijn spullen aan het uitpakken was, vertelde het meisje dat ze jarig was: ze was die dag 9 jaar geworden. Ik zag meteen dat ze op een heel natuurlijke en liefdevolle manier met haar overleden oma omging. Die twee hadden altijd een heel speciale band gehad en het meisje had duidelijk het kunstzinnige en creatieve gen van haar oma meegekregen. Oma en zij waren samen vaak aan het knutselen geweest. Terwijl ik de voorbereidingen voor de casting trof, ontspon zich het idee om de handen van oma én haar kleindochter in een beeld te vereeuwigen. Wat een mooie verrassing zou dat voor de moeder van het meisje zijn!

Kippenvel

Ik vroeg het meisje of zij misschien, ter voorbereiding op de casting, de hand van haar oma met babyolie wilde insmeren. Dat wilde ze heel graag doen, oma hield er immers van om te genieten, en het was ontroerend om te zien hoe ze haar oma een liefdevolle handmassage gaf. Heel rustig, stap voor stap, begeleidde ik haar in het proces. Daar neem ik altijd alle tijd voor, want ik vind het belangrijk dat ook de casting zelf later een mooie herinnering wordt. In de tijd dat het alginaat, wat als mal voor het beeld dient, aan het uitharden was en de tante alles op video vastlegde, kwamen er nog meer verhalen over oma naar boven. Dat was ook het moment dat het meisje, met glinsterende ogen, vertelde dat ze de volgende dag bij de uitvaart onder muzikale begeleiding van haar vader het nummer van Claudia de Breij zou zingen en het lied vervolgens ten gehore bracht. Kippenvel!

‘Knutselen met oma’

Een aantal weken later, toen het beeld helemaal af was en het meisje de verrassing van haar handje in die van oma al die tijd bewaard had, was het tijd voor de onthulling. Helemaal in de geest van de oude mevrouw, die het leven vierde en intens van dingen kon genieten, bereidde ik alles voor om hiervan een feestelijke gebeurtenis te maken. Het moest een feestje à la oma worden, compleet met een confettikanon met vlinders, een hapje en een drankje. Een onthulling van een beeld is vaak emotioneel, en ook dit keer vloeiden er tranen. Maar er was vooral ook blijdschap en dankbaarheid voor deze tastbare en blijvende herinnering, dat als titel ‘Knutselen met oma’ had meegekregen, aan een onvergetelijke moeder en oma. De casting was een mooie tastbare herinnering geworden, waarbij er voor de laatste keer met oma geknutseld was. Het is voor mij elke keer weer bijzonder om getuige te mogen zijn van het vastleggen van laatste herinneringen.

Zó waardevol

Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’

Ervaring van een blije klant

‘Zóóóóóó blij met ons handenbeeld! Kan er gewoon mijn ogen niet vanaf houden. Ontzettend bedankt voor jouw persoonlijke benadering en flexibele opstelling. Jij hebt ons verhaal mooi vertaald en tastbaar gemaakt. Bedankt!’